Bezoek aan mijn ouderlijk huis
Huis dat mijn thuis was
Je verbergt in stilte elke avond
En onder de sterren verleng je
Vriendelijk, licht als ´n idee
Jouw schaduw in het maanlicht
Die de schaduw van mijn hand streelt.
Ik steek schuchter de drempel over –
Even voel ik mijn hart niet meer
Maar nauwelijks in de hal
Overstromen herinneringen mijn ziel –
Oude herinneringen, zelfs nieuwere
Die me terugtrekken in de tijd.
Vanaf het geboorte icoon
Dat er al was, toen ik mezelf leerde kennen
Kijken zwijgende gezichten naar mij
En vriendelijk dwingen ze me
Om weer voor mamma en papa
Door het hele huis een kind te zijn.
En ik loop op ´t tapijt van mijn moeder
Geweven voor haar bruidsschat,
Foto's lachen me toe vanuit hun frames
Omringd door levendig gekleurde tapijtjes
Die de muren versieren
Met duizenden geborduurde bloemen.
En op het bed een sprei,
Met de hand geweven,
Het is een prachtige ouverture
Geschreven in besneeuwde nachten
Aan het weefgetouw met vier hevels
In vele brede banen.
De kaarsvlam schetst speels
Smalle schaduwen op de muren
Keer op keer over elkaar vallend
In dramatische botsingen
Van heldere gouden flonkeringen
Vanuit de donkerste hoeken.
Mijn hart klopt ritmisch:
De maat van een zwoele Sarabanda –
Ik voel, ik heb alles en niets
Van het huis, dat mijn thuis is:
Ik heb ouders die er niet meer zijn,
Ik heb een hemel, dat is mijn land.
Ik heb mezelf, zoals ik ben
En ik zie mezelf lopen door de tijd ...
Mijn gedachten geschreven op de wind
Keren terug naar mij, één voor één
Als ik onder de maan, naar huis loop
Waar de rust ... de meester is.
16 juli, 2016, Burcioaia
vertaald door Martien Verrijdt