Verdriet

Vertaald door Martien Verrijdt

Het is een rustige avond met een rode zon, zacht,
Die zijn onsterfelijkheid tonend over de heuvel kijkt
Naar de rijen van kruisen, eenzame overblijfselen
Van degenen die waren, en nu slechts namen zijn.

In de vlammende hemel passeren smeulende wegen
Van sprakeloze vliegtuigen, en rebelse gedachten
over ´n onvoltooid verleden, over tijd die vliegt
En ´n middag s´nachts beëindigd, zonder avond .

Ik raak het marmeren kruis aan met hongerige vingers
En twee levende kaarsen met stralende gloed
Brengen me dichter bij degenen die zo ver weg zijn
En de hemelse rust druppelt in mijn hart.

Ik voel mijn vaders ogen en hoor mij moeders glimlach
In de kaarsen fonkelt, en trilt mijn ziel,
In nog nooit geziene ruimtes, maar o zo goed bekend,
In scènes uit mijn leven, gespeeld als in een stomme film.

Jeugdervaringen worden gecomprimeerd in de tijd
In cirkels van licht die eindigen in de krans
Van de brandende kaars, en dan met een trilling
Springt mijn hart op, denkend aan onsterfelijkheid.

Een zwerm muggen speelt aan de schemerige horizon
En de zon stuurt me een straaltje, een zachte kus
Op mijn droevige ogen en nu zie ik duidelijker
De betekenis van dit leven: een geschenk te zijn op aarde.

Bezoek aan het graf van mijn ouders in juli 2013